ortodoxorum, et canonum, ac decretorum sedis ароstolicæ præsulum constitutiones, sano sensu ecclesiasticas regulas intelligentem, sanoque sermone docentem atque servantem; amplectentem eum qui secundum doctrinam est fidelem sermonem ; et cum modestia corripientem eos qui resistunt. Et qui sanæ doctrinæ adversantur eis resistere et redarguere prævalentem; hospitalem, modestum, suæ domui bene præpositum, non neophytum, habentem testimonium bonum; in gradibus singulis, secundum traditionem ecclesiasticam ministrantem ; ad omne opus bonum, et ad satisfactionem omni poscenti rationem de ea quæ in illo est spe, paratum. Quem nobis quantotius petimus ordinari pontificem, quatinus, auctore Domino, regulariter nobis præesse valeat, et prodesse, et nos sub ejus regimine salubriter Domino militari possimus: quia integritas præsidentium salus est subditorum, et ubi est incolumitas obedientiæ, ibi est sana forma doctrinæ. Ut autem omnium nostrum vota in hanc electionem convenire noscatis huic decreto canonico promptissima voluntate singuli manibus propriis roborantes subscripsimus." (Brit. Mus. MSS. Cotton. Tiberius, C. 1. f. 117.) The customary interrogations follow, and comprise a promise of submission to the Roman see. The volume, it should be observed, which is imperfect, is thought to be partly posterior to the Conquest. Wanley (p. 220.) thus describes it: "Fragmentum libri pontificalis pulcherrime et maxima ex parte ante Conquestum Angliæ scripti."

16 Dissertatio de usu Pallii, ad calcem Libri Diurni Romanorum Pontificum; ex antiquissimo codice MS. nunc primum in lucem editi: Op. et

Stud. Joan. Garnerii, Presb. e Soc. Jes. Paris. 1680.

"I. Pallii nomine, qua significatione hic sumitur, genus quoddam sacri vestimenti intelligitur, quo Patriarchæ amiciebantur quidem cum ordinarentur, exuebantur vero, si deponi contingeret." p. 193.

" IV. Vox Pallii apud Latinitatis autores vestem illam longam significat, quæ aliis indumentis ita imponitur, ut subinde assumatur, cum prodeundum in publicum; deponatur quando quisque domi apud

se est.

Fuit certe usus ante annum 336. quo anno Marcus Papa Ostiensi Episcopo permisit pallium gerere, tunc cum Electum a Clero Romano in summum Pontificem, more majorum, ordinaret."

194.

p.

"XV. Primis temporibus, cum Pallium per literas a Pontificibus mitteretur, literæ continebant non tantum exhortationem ad vitam sanctius instituendam, munusque pastorale digne vicaria potestate implendam, sed etiam aliquando mandata de extirpandis hæresibus, zizaniisque in agro Ecclesiæ succrescentibus. Verum de peculiari obedientia subjectioneque nullus hinc erat sermo; fuit posteriore ætate, si non semper, saltem ut plurimum. Id quod dixi de primis temporibus constat ex epistolis Symmachi, Pelagiique II. et S. Gregorii, atque etiam ex formulis Diurni." p. 195.

"XVII. Quoniam vero sexto septimoque sæculo mittebatur Pallium episcopis etiam extra Imperii ditionem positis, factum est, ut quo tempore summi Pontifices pene servirent sub exarchis, imperatoribusque, eoque suspicaciores forent exarchi ac im

peratores, quod vix Romæ dominatum retinerent adversus invadentes aliarum gentium reges: factum, inquam, est, ut Pontifices, cum Pallium mitterent, consensum Imperatoris expeterent; ne ea de causa oriretur suspicio affectati aliunde præsidii." p. 195.

"XXVI. Existimo pariter, imo certus sum, non solum metropolitanis concessum esse, sed inferioribus etiam episcopis." p. 198.

"XXIX. Par est credere, prioribus temporibus, datum esse solis occidentalibus a Pontifice: nullum enim reperitur exemplum dati orientalibus, ante constitutos in oriente patriarchas Latinos." p. 199.

"Optabant sane olim summi Pontifices ut omnes metropolitani, qui ad eorum patriarchatum pertinebant, aliquod confirmationis genus a sede apostolica acciperent. Verum quia ubique receptum erat consecrationes fieri posse extra Italiam absque eorum consensu, vim ei legi palam adferre noluerunt; sed metropolitanos rei cujusdam novæ miraculo velut obstupefecerunt; quæ in initio magnifica, paulatim tamen antiquam eorum libertatem per cuniculos infregit, et synodorum provincialium auctoritatem pessumdedit. De Pallii usu loquor, cujus origo cum sit satis vetusta, effectus tamen ejus, et cætera quæ nunc usurpantur, antiquitati prorsus ignota fuere. Quippe Galliarum metropolitani, statim post ordinationem suam, exercebant functiones sui muneris, juxta canones antiquos. At jus novum eos prohibet quicquam pontificalis officii attingere donec a sede apostolica missum ad eos fuerit Pallium, de corpore beati Petri sumptum." (Pet. De Marca, Archiep. Paris. de Concordia Sacerdotii et Imperii. Paris. 1669. tom. ii. p. 192.) Upon this passage it may be remarked, that the learned Archbishop of

Paris appears to include the whole West in the Roman patriarchate. Such an assumption, however, is notoriously untenable. He likewise applies the term apostolical to the Roman see, as if it possessed an exclusive right to it. In another place, however, he informs us, that in ancient, and therefore correct phraseology, that term belongs to all metropolitans. "Cum episcopus civitatis, inquit Alcuinus, fuerit defunctus, eligitur alius a clero seu populo; fitque decretum ab illis, et veniunt ad APOSTOLICUM cum suo electo deferente secum suggestionem, hoc est, rogatorias literas, ut eis consecret episcopum. Ceterum hic observandus est modus loquendi illarum tempestatum, quibus licebat metropolitano tribuere titulum Apostolici; cujus moris initia referenda sunt ad tempora Gregorii Turonensis. Sequens ætas abstinuit ab alla simplicitate; et deinceps Apostolici titulus soli Romano Pontifici tributus est ab auctoribus." Ibid. 181.

17 It is notorious, that not even the Archbishop of Milan, much less metropolitans of transalpine regions, depended anciently upon the Roman see. “ VII. Ambrosii sane Mediolanensis Episcopi electio et confirmatio, quæ facta est a synodo totius Italiæ decreto Imperatoris Valentiniani coacta, evincit nihil juris per illas tempestates Romano Pontifici competivisse in ordinatione Metropolitani Mediolanensis: a qua manus abstinuit per multum ævi, sero usurpata ejus ordinatione." VIII. At provinciæ quæ extra Italiam erant, metropolitanos haud dubie suos ordinabant, absque auctoritate Episcopi Romani, et absque consensu ejus." (Ibid. 188.) As for the confirmations which metropolitans anciently sought from the Roman see, they were nothing

"

more than announcements of their several consecrations, and confessions of their faith. On receiving these, and being satisfied with their correctness and orthodoxy, the bishop of the capital, that is, of Rome, admitted the parties respectively into communion with his church. The Roman bishop himself sent similar credentials to the other patriarchs, as vouchers for his own claims to communion with them. "Quod ad Patriarchas attinet; responderi potest confirmationem illam non esse signum jurisdictionis, sed tantum susceptionis in communionem, et testimonium quo constabat summum Pontificem consentire consecrationi jam peractæ.-Quippe usu receptum erat, per illas tempestates, ut Patriarchæ, et ipse etiam Romanus Pontifex, recens electus, literas de sua ordinatione mitterent; quibus addebatur professio fidei, in synodicis eorum epistolis conscripta." Ibid. 191.

18 The laws of Ina, Alfred, Guthrum, and Canute, regulated the administration of the sacraments. Alfred asserted a right to dispense with the marriage of nuns. Earlier sovereigns divided old and erected new bishoprics; a privilege expressly reserved, according to Bellarmine, to the Roman see. All the Saxon princes appear to have regulated episcopal appointments, to have summoned councils, and to have presided in these assemblies, as often as occasion called. (See Twisden's Historical Vindication of the Church of England, ch. v. p. 95. Sax. Chr. pp. 58. 67. 78. 189. 224. Hist. Ref. i. 283. note; iv. 628. note.) The following are Edward the Confessor's words: "Rex autem qui vicarius summi regis est, ad hoc est constitutus, ut terrenum regnum, et populum