T Canace, ne qvis deus impia sacramenta Audierit metuens, necnon splendore corusco Fulguris obcaecata oculos igniqve trisulco, Ictibus et tonitrus balbi obtundentibus aures Territa, se iungit vetulo, complexibus haerens Iam propior: tutorem illum, compulsa pavore, Carum appellabat. Necdum pavor excutit artem ; Urget enim illecebris vel nunc, complexibus haerens Iam propior. Tremefacta metu, flens exprobrat iras Ipsa sibi illum etenim regem sua corda tenere, Fatidicum vatemqve, argento purius astrum, Divum, Tiresiamqve; uno se semper in illo Arsisse, atqve imis flammam traxisse medullis. Interea mugit supra caput ira procellae, Aridaqve effusa pluviarum frangitur arbos Diluvie; vicibus flammae et caliginis atrae Itqve reditqve nitor cervici oculisqve puellae. Exhausta demum rabie missoqve furore, Tandem e longinqvis mittens suspiria terris Tempestas iterum loca devastata qvieti
Reddiderat. Sed facta manent qvae infecta manerent: Vates fessus enim debellatusqve loqvella
Dixerat omne illi carmen somnoqve iacebat.
T veterum uxores, tibi fido ea fida manebit, Et, Tua sum, spondens nunc, tua semper erit.
LL worldly shapes shall melt in gloom, The sun himself must die, Before this mortal shall assume Its immortality.
I saw a vision in my sleep,
That gave my spirit strength to sweep Adown the gulf of Time :
I saw the last of human mould That shall creation's death behold, As Adam saw her prime.
The sun's eye had a sickly glare, The earth with age was wan, The skeletons of nations were Around that lonely man.
Some had expired in fight, the brands Still rusted in their bony hands;
In plague and famine some:
Earth's cities had no sound nor tread; And ships were drifting with the dead To shores where all was dumb.
Yet, prophet-like, that lone one stood With dauntless words and high, That shook the sere leaves from the wood, As if a storm passed by:
Saying: We are twins in death, proud sun, Thy face is cold, thy race is run,
'Tis mercy bids thee go:
For thou ten thousand thousand years
Hast seen the tide of human tears,
Which shall no longer flow.
Impavidum ferient Ruinae.
ERRESTRE nil non serius ocius Dissolverit nox. Aufugiet prius Sol ipse qvam mortale sumet
Hoc propriam sine morte formam.
Inter qvietem vidi ego somnium, Qvo concitata mente volubilis Demittor aetatum secundo
Gurgite vidi hominem futurum Tellure creti sangvinis ultimum: Mundi ruinas ille tuebitur, Qvo more mirabatur ortus
Deucalion speciemqve primam. Sol deflagrabat lumine lurido; Marcebat aevo terra: superstitem Solumqve cingebant iacentum Relliqviae populorum et ossa. Hi Marte caesi tum qvoqve dexteris Ferrum tenebant scabrum adamantinis, Hos morbus infectos famesqve
Sustulerat. Neqve vox per urbes Audita vastas nec sonitus pedum ; Navesqve mutae non sine mortuis Passim ferebantur silentum Litoribus temere affluentes. At stabat idem solus, at auguris Instar profatus verba minantia ; Silvisqve decussit caducam
Voce comam, qvasi flasset Eurus: Nos cogit ambos una necessitas Sol magne, leti: te qvoqve pallidum Cursuqve defunctum sub umbras Vox Domini miserantis abdit. Nam fletuum fons lumine sub tuo, Per saecla saeclis addita, gentibus Manavit ad plenum; sed istas
Nunc scatebras Amor ipse claudit. T. S. E.
[Before the gates lay two Sylvanes, armed with their clubs, and drest in leaves, asleep.]
OOK! Do's not his palace show Like another sky of lights?
Yonder with him live the knights,
Once the noblest of the earth, Quick'ned by a second birth; Who for prowess and for truth
There are crowned with lasting youth: And do hold, by Fate's command, Seats of bliss in Fairy Land.
But their guards (methinks) do sleep! Let us wake 'em. Sirs, you keep Proper watch, that thus do lie Drown'd in sloth.
Inscription on a Dog's Collar.
RAY steal me not: I'm Mrs. Dingley's, Whose heart in this four-footed thing lies.
Λεύσσετ ̓· οὐ τοῦδε δόμος οἷ ̓ ἕτερος οὐρανός, λαμπάσι πρέπει φλέγων; λεύσσετε δὲ καὶ θίασον εὐσεβῆ ζῶνθ ̓ ὁμοῦ, δήποτε τὰ πρῶτα γῆς· οἶσι βιοτῆς φύσιν ἔχουσι νεαρὰν νέας εἶτ ̓ ἀγήρως τέθηλ ̓ ἀιὲν ἥβης στέφανος, ἀνδράσιν ὅτ' ἐνθάδ ̓ ἦσαν καλοῖς κἀγαθοῖς, μόρσιμος ἐκεῖ τε μακάρων θρόνος ἀγαστός· ἀτὰρ εὕδετον τὼ φύλαχ ̓; ὅπως ἀνεγεροῦμεν· ἦ σφὼ καλὴν τήνδε φυλακὴν ἔχετον ὧδ ̓ ἄγαν ἀργίᾳ παρειμένω.
οἶν γ' ἔνεστ ̓ ὄμμ ̓ οὐδὲ ἕν, πῶς ἀνεγερεῖν αὐτῷ δοκεῖς ;
δέδια δ ̓ οὐδ ̓ αἴσθησις· ~ γ ̓ ἐπ' ἀμφότερα καθεύδετον.
O Solatiolum meae senectae!
UM tibi cor qvadrupes, ne me fureris, Elissae, Cui canis canis est, au, comes una comis.
« PreviousContinue » |