episcopatui suo concessas non solum litteratorie renovavit sed eciam ampliavit ; et quoad ditacionem et exaltacionem parentele sue fere similis fuit predecessori suo Roberto Burnel. Et Wellie sepelitur ante altare sancti Johannis Baptiste.

Radulphus de Salopia, xvus Bathoniensis episcopus, successit Johanni Drokysford in episcopatum Bathoniensem. Iste fuit electus per decanum et capitulum Wellenses ac priorem et capitulum Bathonienses, deinde per Cantuariensem archiepiscopum consecratus; non obstante generali episcopatuum collatione ad sedem apostolicam reservata per papam Johannem vicesimum secundum. Unde idem Radulphus postea obtinuit per sedem apostolicam declarari reservacionem hujus modi pro illa vice ad sedem Bathoniensem non debere extendi. Iste procuravit a rege disaforestari maneria de Cheddre et Axebrigge, existencia tunc infra forestam de Menedepe. Et illa maneriorum disaforestacio fuit in ejus perambulacione certis metis et bundis inter eandem forestam et dicta maneria positis evidenter distincta. Iste eciam annuente rege omnes feras dicte foreste venando destruxit; et sic violencia forestariorum cessavit, qua ipsi communem plebem indies solebant opprimere. Iste eciam episcopale palacium apud Welliam forti muro lapideo circumcinxit et aquam circumduxit; quandamque habitacionem pulcram pro choristis ecclesie Wellensis construxit, multaque alia solennia edificia pro habitacionibus vicariorum dicte ecclesie fieri ordinavit, et ea distribuit dictis vicariis et successoribus suis imperpetuum possidenda absque aliquo redditu inde reddendo preter oraciones dominicas et salutaciones angelicas. Perquisivit eciam decem libratas annui redditus solvendas dictis vicariis per manus suas et successorum suorum. Iste eciam univit ecclesiam plebanalem de Chiw mense sue episcopali, decimas terrarum dominicalium manerii de Chiw ac jurisdictionem ordinariam tocius parochie ecclesie antedicte sibi et suis successoribus tantummodo reservando. Residuum vero omnium decimarum et reddituum ad dictam ecclesiam de Chiw qualitercunque spectancium assignavit vicario ejusdem ecclesie pro tempore existenti, ut ipse solvat inde annuatim priori et

capitulo Bathoniensi viginti marcas de novo, et quinque marcas eis debitas ab antiquo; ac decem marcas ad usum choristarum dicte ecclesie Wellensis, et quinque marcas annuas inter presentes ecclesie Wellensis ministros distribuendas in obitu. suo ibi tenendo. Multa eciam vestimenta ecclesiastica preciosa dictis ecclesiis Bathoniensi et Wellensi in testamento suo reliquit, que in eis usque hodie perseverant. Hic cum sedisset in episcopatu Bathoniensi annis xxxiiii obiit, et Wellie tumulatur inter gradus chori et summum altare.

Cui successit Johannes Barnet thesaurarius Anglie, xvitus Bathoniensis episcopus, annis tribus, et postea ad sedem Eliensem fuit translatus.

Cui successit Johannes Harewelle cancellarius Vasconie, xvii Bathoniensis episcopus, annis xix, mensibus quatuor, qui septimo die mensis Marcii anno domini millesimo ccclxvi consecratus fuit in episcopum Bathoniensem et Wellensem apud Burdeaux in ecclesia collegiata sancti Severini per Heliam archiepiscopum Burdegalensem, astitis duobus aliis episcopis. Iste ad constructionem occidentalis turris in parte australi Wellensis ecclesie duas partes expensarum apposuit, ac pro vitro occidentalis fenestre ejusdem ecclesie centum marcas persolvit, duasque magnas campanas in dicta turri australi pendentes fieri fecit propriis sumptibus. Dedit eciam eidem ecclesie unum missale precii xx librarum, et certa vestimenta ecclesiastica preciosa; et Wellie quiescit humatus ante altare sancti Kalixti.

Cui successit Walterus Skyrlawe utriusque juris doctor, prius Cestrensis episcopus, xviii Bathoniensis episcopus, annis fere tribus postea ad ecclesiam Dunolmensem fuit translatus. Cujus executores dederunt ecclesie Wellensi pro obitu suo ibi tenendo xxxi capas choristales albas, precii ut creditur cl librarum.

Cui successit Radulphus Erghum legum doctor, xix Bathoniensis episcopus, qui nono die mensis Decembris apud Brugys in Flandria anno domini millesimo ccclxxv consecratus fuit in episcopum Sarisbiriensem, ubi sedit episcopus per xii annos integros et ulterius, a nono die mensis Decembris usque ad

festum Exaltacionis sancte Crucis anno domini millesimo ccclxxxviii, quo die apud Cantibregiam presentate fuerunt sibi littere apostolice de translacione sua facta ab episcopatu Sarisbiriensi ad episcopatum Bathoniensem; et eodem die rex Ricardus secundus contulit sibi temporalia sua. Seditque in episcopatu Bathoniensi annis xii, mensibus vi, diebus xxvi; et in navi ecclesie Wellensis sepelitur juxta altare sancti Edmundi episcopi. Iste dedit decano et capitulo Wellensi patronatum ecclesie de Pokulchirche, et 1 marcas in subsidium expensarum factarum circa unionem dicte ecclesie ad mensam capitularem et alia onera in ecclesia Wellensi supportanda ; ac unum mesuagium in Wellia, quod vocatur le George, ad supportandum quedam alia onera per ipsum limitata. Dedit eciam eisdem unum calicem auri cum patena precii liiii librarum, unum missale precii xxvii librarum, duas pelves argenti deauratas precii viginti librarum, et unum osculatorium precii viii librarum. Fecit eciam construi per executores suos in vico vocato la Mounterye mansiones pro xiiii capellanis in dicta ecclesia Wellie indies celebrantibus.

Cui successit Henricus Bowet legum doctor, xxus Bathoniensis episcopus, apud Bathoniam a majori parte capitulorum Bathoniensis et Wellensis electus. Sed papa spreta electione ipsius providit1 venerabili viro Ricardo Clyfford archidiacono Cantuariensi, custodi privati sigilli regis, de episcopatu predicto; cujus provisioni rex Henricus iiiius noluit consentire. Ideo dictus Ricardus, quia liberacionem temporalium episcopatus predicti a rege non potuit obtinere, dictam provisionem penitus refutavit, vacacionemque sedis episcopalis Wygorniensis modico tempore expectavit, de qua papa statim sibi providit; ac postea dicto Henrico contulit dictum episcopatum Bathoniensem. Qui sedit ibidem annis fere octo, et deinde ad sedem archiepiscopalem Eboracensem fuit translatus.

Cui successit Nicholaus Bubwith xxi Bathoniensis episcopus, vir utrobique discretus ac in spiritualibus et temporalibus circumspectus et providus, maneriorumque episcopatus sui sedulus reparator. Ipse prius fuit Londoniensis, deinde

1 Preuidit MS.

Sarisbiriensis, et postea Bathoniensis episcopus. Ipse eciam antiquas episcopatus sui libertates litteris regiis confirmavit, et eundem episcopatum suum novis libertatibus et privilegiis ampliavit.

Ob reverenciam bone memorie Radulphi Erghum nuper Bathoniensis episcopi hos viros predictos temporibus suis magnificos presentibus recitare curavi, ipsorumque nomina per oblivionem modernis fere incognita ad memoriam futurorum nove scripture beneficio commendavi: quorum animas queso pro beneficiis nobis in terris largitis omnipotens dominus collocare dignetur in celis de sua ineffabili bonitatis clemencia.

NOTE. The following list is given for convenience of reference.

HOUSEHOLD ROLL OF BISHOP RALPH

OF SHREWSBURY (1337–8).

IN the Library of Lambeth Palace there are preserved three fragments of a household roll which from the places mentioned in it can at once be seen to have belonged to a bishop of Bath and Wells. The writing is of the fourteenth century. Fortunately the days of the week are given as well as the days of the month, and thus we can mark off certain years as alone possible. A further clue is given by the names of the manors at which the bishop was residing on certain days. Thus we are told in the roll that on Tuesday, 11 November, he was at Evercreech; on Friday, 19 November, at Wells; on Wednesday, 24 November, and Wednesday, 3 December, at Evercreech again; whereas on Sunday, 1 March, he was in London. Now we have proof that on these days Bishop Ralph of Shrewsbury was at these particular places at the end of 1337 and the beginning of 1338. For we learn from his register (vol. 9 of this series, p. 312) that on II November, 1337, he wrote from Evercreech to the archbishop to give his consent to the consecration of Robert de Stratford, the archbishop's brother, to the see of Chichester, and to excuse himself for not being present on the occasion. On 19 November the register (p. 314) shows us that the bishop was at Wells; on 24 November and 3 December he was at Evercreech (pp. 313, 341), and on 1 March, 1338 (apparently) he was in London (p. 318).

These coincidences show that we are dealing with a roll which, when it was complete, contained the household accounts of Bishop Ralph for the year which ran from Michaelmas