ΑΛΑΓΕΩ

ΑΛΑΓΗΜΙ—ν. ἀλόω-ἀλάλημι-cæcutire vel errare facio; et

'AATFN-v. anów-mente erro vel turbatus sum, composita sunt ex A privativo et verbis AAFN, AAFEN AAFHMI, et ATFN; de quibus infra.

Rhapsodi et grammatici, cum formas verborum antiquas nescirent; et vulgatas tamen versibus Homericis haud sufficere comperissent; neque diærésibus hiatus supplere potuissent," syllabas quasdam geminabant: atque eo modo, cum 'AAAFHMI in *AAHMI contractum invenissent, neque pleniorem formam, neque mutationis rationem nossent, monstrum illud axe compingebant et inducebant. Ita quoque aliis, quæ pari defectu laborare videbant, percommodè succurrebant.

AДEFN. v. ansów-evito-ex A quoque privativo et AAFN, quod et AEFN ut infra videbimus, formatum. ΑΛΟΓΑΩ. v. αλοάω--pulso-tundo.

'AAOFH. v. anwà-area, in qua contundendo triturabatur ΑΛΟΓΗ. frumentum.

F melius quam I, antiqui sermonis indoli hic convenit: at neutrum tamen ratione aliqua certa, vel auctoritate suffultum est.

ΑΜΥΓΜΩΝ. ν. αμύμων egregius ΑΜΥΓΜΩΝ, καὶ aparρéσε TOû l'AMTMON. Hort. Adon. solenni lexiἀφαιρέσει τοῦ Γ ΑΜΥΜΩΝ. cographorum errore ToT pro F; quæ enim sequuntur de etymo ridicula sunt.

AMTENÍ v. dúva defendo arceo, ex A priv. et exoleto MTFNI, unde MTFNII, de quo infra, compositum. ΓΑΝΑΚΣ

FANAZ-va--rex

FANAZEN-áváσow-regno. Dores Italiæ scribebant BANNAX, F in B mutato, et consona liquida geminata; quod iis solenne fuisse jam antea ostendimus. E terminatione brevi in AZ, vocativus Homericus FANA -v.ava, formatum est. Significationem apud Atticos planam facit Isocrates in Euagora: τῶν ἐξ αὐτοῦ γενομέ νων οὐδένα κατέλιπεν ἰδιωτικοῖς ὀνόμασι προσαγορευόμε νου· ἀλλὰ τὸν μὲν βασιλέα καλούμενον, τοὺς δὲ ἄνακτας, τὰς δὲ ἀνάσσας : neque alia in Homericis fuisse videtur.

ΑΝΙΓΑ. v. ανία et ἄνεια, dolor. ανιαρόν-λέγεται ανι py. Suid.i, e. ANIFRON ex 'ANIFAPON contractum, mutatione, jampridem in Hesychii lexico notata, - του Fin Γ

AFОAFHΣ—v. cians, congregatus-confertus, ab A collectivo et FEAFO, de quo infra.

ΑΓΟΛΚΣ. v. αλξsulcus-pro contractione vocis αὖλαξ habitum; cui tamen ne affine quidem est: at ex A intensivo et verbo antiquo FEAFO-volvo, formatum. AHOP-v. άop-ensis, ab AF EIP, atque inde AFOPTHP lorum quo appendebatur, &c.

"

APAIO. v. apaiòsrarus tenuis. Rectè Schol. Ven. ·· δασύνεται τὸ ἁραιαὶ, λεπταί· εἰ δὲ ψιλοῦμεν βεβλαμ μέναι.

ૐ"

APTEIFOZ. v. Apysios. Latine ARGIVUS antiquiore adjectivi forma.

FAPAN-v. apòw, irrigo; atque inde
ΓΑΡΔΜΟΣ, ν. αρδμὸς, irrigatio ;
FAPNEFTHP. v. apvEUTrip, urinator.
ΓΑΡΣ. ν. ἆρς, agnus, et

ΓΑΡΝΕΙΟΣ. ν. ἀρνεῖος, aries. FΑΡΣ, quod in casu recto nusquam occurrit, e participio aoristo secundo verbi in MI FAPENZ contractum esse videtur; unde, elisa priore et producta altera vócali, formata sunt apposita ΠΟΛΥΡΡΗΝΟΣ, ΕΥΠΟΓΡΗΝΟΣ, &c. ; quæ tamen in Iliade non nisi in locis interpolatis inveniuntur; sed simplicius et antiquius ΠΟΛΥΓΑΡΣ retentum est in ΠΟΛΥΓΑΡΝΙ ΑΥΓΕΣΤΗΙ. Β. 106.

ΓΑΡΗ. v. ἄρη, nova, βλαβή-atque inde
FAPAOMAI vel

FAPEOMAI-unde

2

ΓΕΓΑΡΗΜΕΝΟΣ. ν. ἀρήμενος in Homericis, βεβλαμ évos interpretatum; quibus radicem fuisse credo verbum antiquum FEPPO, de quo infra; atque ab eo fluxisse nomen vetustissimum Latinum dei Martis, BERBER, in Numæ regis carmine arvali; quod ære insculptum, Romæ anno post Christum natum MDCCLXXVIII. defossum est; ac postea, summa et ingenii sagacitate

3

1. In H. E, 411. sic Aristarchus, Schol. B. in II. E. 425.

et doctrinæ subtilitate, ab acutissimo Lanzio interpre tatum. Id nomen lingua ac litteris Ionicis FEP FEZ fuerit; quo constari puto nomine 'APEFE (sic enim scribi debuerat) Folim præfixum fuisse; etiamsi Homericis ad hiatum supplendum nusquam requiratur; at poetæ jam ætate exolevisse videatur. ΓΑΣΤΥ. ἄστυ-urbs.

ΑΕΥΓΩ-contractum in

ATFN-v. aŭsicco, et metaphoricè siccum vel raucum sono; ex A privativo et TFN-v. w pluo-composi tum : unde

ATFOZ. v. avòs-siccus, aridus

ΑΥΓΑΛΕΟΣ ν. αὐαλέος

idem

AFTFTH-v. dûrn, clamor siccus vel raucus.

ΔΕ ΥΕΤΜΗ-ατμη, vapor aridus vel siccus. ATFFIFAXOXv. abíaxos-sono arido vel rauco clamosus; compositum ex ΑΥΓΟΣ et ΡΙΓΑΧΩ, de quo infra. [ΑΦΑΡ. v. ἄφαρ-statim. ἐκ τοῦ ̔ΑΠΤΩ, ̔ΑΨΩ, ΗΦΑ Vivera teste Eustathio; atque etymi ratio constat. † ΑΦΕΝΟΣ. ἄφενος—opes. παρ' ἡμῖν ψιλοῦται, ἀλλὰ · παρὰ τοῖς παλαιοῖς Αττικώς δασύνεσθαι λέγεται : atque ita rectè, ut e verbo exoleto, in Latinorum HABEO latente effictum; quod litteris antiquioribus Pelasgis vel Etruscis HA8EU vel HA TEU; i. e. litteris Græcis, ← A'ÞEN vel & AIIEN, fuerit: ridiculum est grammaticorum veterum etymon ἀπὸ ἑνός. 'AXAIFOZ―v. Axaños Latinè, antiquiore modo ACHIVUS.

*ALNPOΣ—v. wposintempestivus antiqua scriptura; spiritus, eidem rationi grammaticæ, cui cæteræ litteræ, obnoxii erant. BIFOZ―v. Blás, vita, e verbo exoleto FIFQ; quod in Latino VIVO adhuc extat, formatum esse puto; atque ideo differre a BIOZ, arcus; quod pari litterarum commutatione, e FIX-VIS effictum, F non admisit. BIFOTOZ. v. Bioros victus-ut BIFOZ scribendum ; atque eadem ratione verbum

P. 1. c. viii. s. 1. n. 1.

2 ΑΥΩ γὰρ, τὸ ξηραίνων τὸ ΤΩ τὸ βρέχω ΑΥΩ μετὰ τοῦ στερητικού Α; καὶ κράτο AT. Suid, in voce...

3

P. 138.

4 Eustath. p. 73.

BIFO vivo; quod jamdudum obsolescere, Homericis etiam temporibus coepisse videtur: Odysseæ enim nusquam, et Iliadis tribus tantum locis (Π. 852. Χ. 481. Ω. 131.) occurrit, atque iis foede inquinatum rhapsodorum ac grammaticorum inscitia; qua cum Bui, verbo prorsus alieno, confusum est. Alia themata tamen ex eo efficta, ut

ΒΙΓΟΩ et

ΒΙΓΩΜΙ ν. βιόω et βίωμι in utroque poemate obvia sunt. ΒΡΙΣΕΙΣ V. Βρισις : atque ita alia ejusmodi patronymica a nominibus masculinis in EFZ desinentibus rescribenda sunt.

ΓΛΑΓΚΣ. ν. γλαύξnoctua
ΓΛΑΓΚΟΣ v. γλαῦκος

ΓΛΑΓΚΙΑΩ, &c. v. γλαυκιάω, &c., a verbo antiquo
ΓΛΑΓΩ, postea ΛΑΓΩ, ΛΕΓΩ, et ΛΑΒΩ, diversis lo-
quendi modis, formata sunt; atque sensus ejus primarii,
distorti scilicet ac fucati, vestigia retinent.
ΓΕΡΑΓΟΣ v. γεραιός, senex

ΓΡΑΓΙΣ vel ΓΡΕΕΙΣ-contractum in

ΓΡΑΣ vel ΓΡΕΕΣanusatque deinde in γρης, diæ. resi, vulgo distensum. Vide supra, s. XLIV. ΓΥΓΗΣ. γύψvultur.

ΓΥΡΓΟΣ. ν. γύρος-cujus formam ac significationem antiquam exprimit Latina vox CURVUS.

ΔΑ ΗΡ. δαής-levirex FΑΙΡΩ vel F ΕΙΡΩ sumo, nuto formatum esse videtur.

ΔΑΓΩ. ν. δαίωaccendo-unde

ΔΑΙΣ. ν. δαὶς tada ; et metaphorice pugna,
ΔΑΓΝΟΣ. ν. δανὸς-ad urendum aptus,

ΔΑΓΟΣ. δαὸςfax.

· ΔΑΓΕΛΟΣ contractum in

2

ΔΑΡΛΟΣ et

ΔΗΛΟΣ; quod Ionicum ac fortasse Homericum; etsi formæ antiquiores in dialectis minus cultis apud posteros usurparentur. ΔΑΒΕΛΟΣ, δάλος, Λάκωνες. ΔΑΕΛΟΝ, διάδηλον. ΔΕΕΛΟΝ, δῆλον. Hesych. ἔτι λέγει (Ηρακλείδης) καὶ ὅτι Αἰόλεις τῷ Α προστιθέντες τὸ Υ, ὡς Φησιν Αρίσταρχος παρατιθεὶς τὸ το ΑΤΑΡ, ΑΥΤΑΡ· ΔΑΛΟΣ, ΔΑΥΛΟΣ ἸΑΧΕΝ, ΙΑΥΧΕΝ - ΦΑΣΚΩ, VOL. VIII. CI. JI. NO. XVI.

...

U

ΦΑΥΣΚΩ -καὶ ΦΡΑΥΣΚΩ. Eustath. p. 1654. 1. 27. Eoles retinebant litteras, quibus antiqua pronunciandi consuetudo significata erat, non ex arbitrio vel proprio scribendi more inscribebant, ut grammatici somniasse videntur.

AAFIOZ. v. dios, ardens, pugnax, ab eodem; itemque ΔΑΓΙΟΩ-ν. διόω trucido.

4AIN, divido, a quo AAIZ, convivum, ita semper sine F scriptum est.

ΔΕΡΕΩ. ν. δείρω-excorio, pellem detraho. ΔΕΡΒΙΣΤΗΡ τὸ δέρμα· παρὰ τὸ δέρος, ΔΕΡΙΣΤΗΡ, πλεονασμῷ τοῦ B. Suidas in voce.

ΔΔΕΙΔΩ v. δείδω-timeo. 441-v. díw-idem.

AAEO v. déag-timor. In vulgatis littera initialis repetitur in verborum augmentis; ea tamen inconstantia, ut aoristus primus sit dira, et præteritum perfectum deídona. Alioqui vocalis semper producitur ante eam litteram nisi in locis interpolatis aut mendosis; quod haud alia ratione fieri potuerit, quam duplici consona : nam ▲ e tono vel impetu pronunciandi geminari nequit ; atque si posset, constantia in eo, quod poetæ arbitrio, quoties metro conveniret, non indole linguæ fiebat, rerum humanarum usui ac consuetudini contraria esset. Nomen Zeus vel, antiquiore forma, EF ejusdem stirpis esse videtur; ac primum significasse sensum et affectum animi, dum dei optimi maximi, cuncta supercilio moventis, speciem ac naturam contemplaretur, quem timorem aut pavorem fuisse vix dubitare licet. Timoris ideo antiquissimum nomen Græcum 4EO fuisse credo atque verba, quibus sensus ejus exprimebatur 4XIN et ΔΣΕΙΔΩ; quæ paullatim emollita ΑΔΙΩ et ΔΔΕΙΔΩ fierent; ac postea día et deida; ea ratione qua nomen illud apud Latinos DEUS factum est; commutato scilicet in consonam, ac postea penitus suppresso duro isto spiritu Σ. Ita ΕΡΙΔΔΗΣΑΣΘΑΙ pro επιζήσασθαι scriptum est; atque Boeotice, apud Platonem, "ITTN pro T, et alia ejusmodi haud pauca. Deesse exempla, aliquis forsitan objiciet, geminatæ consonæ initio vocis ; neque unquam ita scripsisse veteres asserere ausim: at non