POSTSCRIPT. Thus much, Mr. Editor, is all that occurs to me as of any importance in illustration of Persius. But having observed in your tenth and eleventh Numbers some fruitless attempts to clear up a corrupt passage of Juvenal (Sat. i. 157), I think I shall be doing an acceptable service to your readers by taking this opportunity to record a happy emendation of Professor Porson s, which I received from one who had it immediately from the Professor, and which I slightly mentioned in a note on Pers. v. 33. Pone Tigellinum: tæda lucebis in illa,

Qua stantes ardent qui fixo gutture fumant,
Et latum media sulcum QUÆ DUCIT arena.

Thus the whole passage becomes clear, quæ referring to tada, and ducit sulcum being the natural expression. The corruption (si rite audita recordor) was supposed to arise from the abbreviated manner in which quæ is found written in old MSS. (qe). Thus the process of error was, que ducit, qe ducit, deducit. Which last word having once gained a settlement, the monstrous readings diducit, deducis, and deducet, are easily accounted for, as arising from the successive attempts of transcribers to re-adjust the construction.

NOTICE OF

BIBLIOTHECA CLASSICA, sive Lexicon manuale, quo Nomina propria pleraque apud Scriptores Gracos et Romanos maxime Classicos obvia illustrantur. Daventriæ, 1794. 8vo. pp. 555.

THIS is a Latin translation of Dr. Lempriere's most useful Work, with such improvements, as are specified in the preface, which we subjoin entire, as the best and fairest method of describing them:

Hujus operis conficiendi et ratio, et consilium ne te lateat, Lector benevole, pauca præmonere necesse habui. Ad recte intelligenda veterum scripta in primis facere, ut editiones emendatiores adhibeantur, omnes, quotquot sint intelligentes harum rerum existimatores, consen

tientes me esse habiturum confido; et tamen inquinatissimas Minellii, Farnabii, aliasque ejus farinæ editiones, tironum vulgo inanibus teri dudum et ipse queror expertus, et alios passim conquerentes audio. In pessimi vero hujus abusus causas inquirenti hæc præcipua quidem mihi visa est, quod editionibus illis subjectæ sint, quamvis ineptæ sæpe, explicationes nominum propriorum, quæ vel ad mythologiam, vel ad historiam et geographiam pertinent, et quæ tirones in legendis auctoribus omnium maxime morantur. Cum autem ejusmodi adminiculis imbecilla juventus ægre carere posse videatur, quæ tandem spes erat, fore, ut abjectis spurcissimis his editionibus, nitidiores illæ et emendatiores, quarum aliquot dudum in Belgio nostro prodierunt, pluresque ex officinis Bipontinis et Manhemianis quotidie prodeunt, ab omnibus reciperentur, nisi juventuti hac, qua laborant, parte, alia ratione consuleretur. Frustra hic mibi quispiam Stephani ac Loydii notissimum opus, tamquam levando huic incommodo satis aptum, commendaverit, quamquam enim non is ego sum qui horum virorum bene meritis hac in parte laudibus vel minimum per me detractum velim, attamen si dicam, ita esse illud opus comparatum, ut provectiorum usibus magis, quam tironum necessitatibus, inserviat, neutiquam vereor, ne illud dixerim, quod non facile cuique probetur; in multis enim uti non tam simplicem Lexicographi expositionem, quam docti Commentatoris diffusum studium, agnoscas, ita innumera desideres, quæ si exercitatum lectorem minus morentur, tironis tamen cursum sistant, et impeditum ipsum teneant. Quam ob causam sicut Stephani et Loydii opus nostris quidem desideriis non satisfecit, ita non magis contenti esse potuimus Torrentini illo Dictionario parvo, quod etsi forma sua tironibus aliquanto commodius videatur, nimis angustis tamen finibus circumscriptum est, quam ut magni ejus opera sit censenda. Cum igitur dudum frustra optavissem, ut in opus aliquod incidere nobis contingeret, quod et forma satis apta, et rerum justa copia votis nostris responderet, prodiit A. 1789. in Britannia, anglico idiomate conscripta, Lemprierii Bibliotheca Classica, de qua tam benignum scriptores Ephemeridum Anglicarum (Monthly Review) ferebant judicium, ut et gratularer mihi, qui id, quod dudum quæsiveram, jam tandem me invenisse putarem, et statim in juventutis patriæ usum illud accommodare apud animum statuerem. Hujus tamen consilii ita me brevi pœnituit, ut parum abesset, quin penitus illud abjecissem. Etenim cum fretus virorum laudatorum judicio sperassem futurum ut non nimia opera Lemprierii Bibliothecam Latine vertendo, brevi tempore opus diu desideratum efficerem ut exsisteret, eaque spe, non satis examinato Lemprierii libro, nec perpensis rite difficultatibus, manum huic labori admovissem, non multum processeram, cum me spes ea penitus destitueret, et, quod temere aggressus essem, intelligerem; postquam enim unum atque alterum errorem satis crassum offendissem, atque adeo fides ejus, quem ducem sumseram, suspecta mihi fieri cœpisset, singula accuratius examinanda duxi, quo instituto examine tot ubique vel falsa, vel levis fidei, et spuriis aliquando e scriptis depromta inveni, ut mutare instituti rationem omnino necesse haberem. Ab eo inde tempore hanc inire cœpi rationem, ut quæ viderem e Stephano, Loydio, vel Hofmanno in Lem

prierii opus esse translata, nisi manifesto et hæc ipsa falsa deprehenderentur, ipsis horum scriptorum verbis plerumque insererem, quæ vero de suo Lemprierius addidisset, ea ita servarem, ut quæ nimis diffusa viderentur, circumciderem atque amputarem, non pauca, quæ minus recte dicta essent, mutarem et corrigerem, hic illic etiam nova, purioribus ex fontibus hausta, Lemprierianis substituerem, qua in re optimos veterum auctorum interpretes, aliosque, qui partes antiquitatis aliquas scriptis suis illustrarunt, quantum fieri potuit, in consilium adhibuimus. Hac vero ratione fieri non aliter potuit, quin orationis passim varietas nasceretur, quam qui moleste ferat, is reputet velim, si omnia ipse nova constituere voluissem, aliis præsertim negotiis districtus, multorum hoc opus annorum fuisse futurum, id quod a consilio nostro omnino alienum, et juventutis commodis, cui inservire voluimus, contrarium fuisset. Licet autem innumeri errores sint a nobis sublati, plurima tamen nos emendanda reliquisse nulli dubitamus; neque enim omnia semper præsto fuere subsidia, nec explorare omnino omnia tempus permisit. Ut ut autem defectibus suis laboret hoc opus, quod per rei naturam fieri vix aliter potuit, illud tamen nos esse consecutos speramus, ut juventuti non inutilem operam navasse censeamur, cui nostro labori si accesserit, quod auspiciis Ruhnkenii, viri summi, jamjam proditurum expectamus, Schelleri Lexicon majus, iis, ni fallor, tirones nostri se præsidiis instructos gaudebunt, quibus si non omnia plana reddant, quod vel locupletissimorum commentariorum ope vix effecerint, plerasque tamen difficultates vincant et amoliantur.. Vitia typographica, quæ remanserunt, non ea nobis visa sunt, quin adhibita diligentia lector ipse facile tollat. In his illud notandum duxi, quod ubique, præterquam in ipso de Ulysse capite pro Ulixes positum sit Ulyxes. Titulum Bibliothecæ Classicæ, quem Lemprierius operi suo præfixerat, non ideo quidem, quod aptissimus nobis videretur, adoptavimus, sed quod ei, in prima jam libri pagina' temere posito, alius non posset commode substitui."

As to the errors in Dr. Lempriere's Work, the plea, which is here urged by the editor of the foreign edition, to excuse the mistakes of his own book, might have been urged in favor of Dr. Lempriere's, with more propriety, because it was comparatively easy for this editor to verify an incorrect reference, for instance, in the work of his predecessor, Ut ut defectibus suis laboret hoc opus, quod per rei naturam fieri vix aliter potuit, illud tamen nos esse consecutos speramus, ut juventuti non inutilem operam navasse censeamur: and we say with the generous Longinus, who is speaking of Cæcilius's Work on his own subject, πλὴν ἴσως τουτονὶ μὲν τὸν ἄνδρα οὐχ οὕτως αἰτιᾶσθαι τῶν ἐκλελειμένων, ὡς αὐτῆς τῆς ἐπινοίας καὶ σπουδῆς ἄξιον ἐπαινεῖν.

NOTES ON ESCHYLUS,

BY PROFESSOR PORSON.

NO. II.

NEVER BEFORE PRINTED.

TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL.

BEFORE I proceed to transcribe, for the use of your publication, the notes by Professor Porson on the Sept. c. Thebas,' I will thank you to correct some typographical inaccuracies, which are to be found among those on the Prometheus Vinctus,' printed in PP. 457,8 of your last Number. They are, beyond a doubt, to be attributed in a great measure to the circumstance of my having deferred sending them till such time as the Number, in which they were inserted, was on the eve of publication: on this account I had no opportunity of correcting the first impression. To those on the Sept. c. Theb.' I shall add the annotations on the

• Persæ.'

The notes on the remaining plays will form a third article. The lines in the Sept. c. Theb.' refer, as in the Prom. Vinctus,' to Mr. Blomfield's edition; in the rest of the plays I shall adhere to the edition, on the margin of which the notes are

written.

J. B.

Errores typographici in notis ad PROMETHEUM VINCTUM.

V. 49. Ρτο ἐπράχθη v. lege ἐπράχθη ν. 161. Post av punctum abstergas.

237. In xa0er' lege a non a.

24.3. Dele punctum post róλuno', et post πpáσσovr' in v. 273. 481. αίκες, ἀεικες, ακες

unicuique accentum suum.

sic nudæ relinquuntur. Restituas

578. Pro v, ut in v. 49., lege v.

1023. Pro ΚΑΤΙ. ἀγασθεὶς lege ΚΑΤΙ ἀγασθείς.

Alii sunt, sed minores, quales in vocibus ἠλγύνθην et μεῖζον (ν. 253. 1049.) ubi literæ et x in priore, in posteriore, et, altera ab alterâ interstitiis separantur longiusculis. Hactenus hæc.

SEPTEM CONTRA THEBAS.

7. πολυῤῥόθοις) σε παλιῤῥόθοις Valckenar. ad Euripid. Phaeniss. 1346. dissentiente Heathio."

72. δάλωτον) σε Lege εγάλωτον. Vulgo δηϊάλωτον.

90. εὐτρεπής) “ An legendum sit εὐπρεπής an εὐτρεπής dubitat Cl. Hemsterhusius ad Lucian. Τ. Ι. p. 316.” Vulgo εὐπρεπής.

97. "Ακούετ' κ. τ. λ) “Hæc junge, ut Iambum efficiant, ̓Ακούετ ̓ ἢ οὐκ ἀκούετ ̓ ἀσπίδων κτύπον ; vide infra 208.” (186. Blomf.) Et sic Blomfieldius. Vulgo dividitur, ita ut gemini sint versus iambic. dim. brachycat.

268. ἐγὼ δέ γ') “ ἐγὼ μὲν Valckenær. ad Eurip. Phoeniss. 755.” Vulgo ἐγὼ δ' ἐπ'.

420. γίγας ὅδ', ἄλλου) « Conjecerat Cl. Markl. ἄλλου ad Eur. Supp. 872. et ita superscriptum in B.” Vulgo γίγας δ ̓ ἄλλος.

422. πύργοις δ' ἀπειλεῖ τοῖσδ', ἃ μὴ κράνοι θεός.) σε Cf. infr. 555. (545. Blomf.) Versus est πύργοις ἀπειλεῖ τοῖσδ ̓, ἃ μὴ κράνοι θεὸς, et sic legit Blomfieldius cum vulgatis. In priore versu vulgo legitur πύργοις δ' ἀπειλεῖ δείν, ἃ μὴ κράνοι τύχη.

439. πέμπει γεγωνα) σε πέμπει γεγωνα emendatio est Brunckii." Vulgo πέμπει, γεγωνᾷ.

451. ὑπερκόπῳ) “ ὑπερκόπῳ ob metrum.” Vulgo υπερκόμπῳ. 456. Νηΐταισι) « Lege νηΐτησι ob metrum.” Vulgo νηΐτισι. 469. καὶ δὴ πέπεμπτ') « Lege καὶ δὴ πέπεμπτ”.” Lege καὶ δὴ πέπεμπτ”.” Vulgo καὶ πέμ

πεται δ'.

"

477. τῷδε) « Lege τάδε ob metrum.”

479. βάζουσιν ἐπὶ πτόλει) « Lege βάζουσιν ἐπὶ πτόλει ob metrum.” Vulgo βάζουσ' ἐπὶ πόλει.

494. Θυιάς) σε Hic et v. 842. (836 B1.) legit Θυιάς Brunckius.” Vulgo Θυάς.

456. φόβος) σε Lege φόβον.” Negat tamen Blomfieldius stare posse accusativum post κομπάζεται.

519. δαίμονος) Conjicit Brunckius δαίμονος, et construit cum τοῦ χθονίου.” Vulgo δαίμοσιν.

547. κομπάσμασι) Lege κομπάσμασιν.” Opinatus est igitur Porsonus addendam esse finalem hujusmodi dativis ad finem iambici senarii, si proximè sequens senarius à vocali inceperit. 555. εἰκω) σε Brunckius legit εἰκώ." Vulgo εἰκῶ.

557. κροτησμού) σε Lege κροτησμου.” Vulgo legitur κροτισμοῦ. 563. εἴθε γὰρ) Sic etiam Porsonus. Vulgo εἴθε οἱ.

625. ἐπιμόλους) « Glossa est προς, quod metrum respuit.” Vulgo legitur πρὸς ἐπιμόλους.

656. όπη) « Lege όπη. Vulgo ὅποι.