Misenum, promontorium Cumanum. Ultra eum processisse, nibil suadet ut a Stesichoro relatum putemus. Magnam denique auctoritatem adderemus Cephalonem, scriptorem Gergithium valde antiquum, qui Romam et Capuam ab Æneæ filiis conditas refert, nisi Troica ejus ab Alexandrino grammatico, Hegesianacto, supposita esse sciremus.'

Quid nunc impedit, quominus cursum nostrum Romam dirigamus? Rem tenemus: Tarquiniorum sub regno, cum Roma mutuis cum Græcis Campaniæ commerciis floreret, a Cuma libros oraculorum Sibyllinos Romam translatos esse. Una venerunt sacra Apollinis, quæ Italis ab origine plane incognita (id audeo affirmare2) nunc primum locum in pratis Flaminiis nacta sunt, ubi postea anno U. 324. jussu librorum Sibyllinorum ædes áλeixánov sive medici dei exstructa est, quæ diu sola erat in urbe. Quibus libros Sibyllinos inspicere datum, iidem antistites sacri Apollinaris, quos ad Græca verba interpretanda Græcos adhibuisse scimus interpretes.4 Quantum tum putabimus Græcæ religionis Græcorumque mythorum Romam defluxisse, et quantopere sacra aliena commixta cum popularibus, cum Romani, quemcunque deum in carminibus hisce nuncupatum repererant, cum Italo quodam numine, si modo fieri poterat, compararent et confunderent, atque solo peregrino nata omni arte sua facere studerent? Larga sane hinc existit religionum Romæ explorandarum materies. Sed festinamus ad id, quod nobis propositum. Quid jam apertius, quam in carminibus Cumanis oracula fuisse de Troja instauranda et Æneadarum novo imperio, qualia Cumanos ex Asia accepisse demonstravimus? Hæc igitur Romani eodem fere jure, quo Cumani, ad suam regionem referebant, Romamque novum illud Ilium dictitabant; quo posito cetera omnis fabula sponte sequebatur. In Sibyllinis quæ Dionysii Halicarnassensis tempore exstabant, aperta mentio erat Æneæ in Italiam delati, sed hæc constat post incendium Syllanum ex Iliade, Sami, Erythris collecta esse, quo certe evincitur Romanis etiam tum persuasum fuisse, oracula Sibyllarum Asiatica haud esse magnopere diversa ab iis, quæ quondam ipsi e Cuma acceperant.6

I Lycophr. 1273.-Dionys. i. 72. p. 180. Etymolog. Kanún, 'Púμn.—Athen. ix. 393. d.

2 In Saliaribus Apollinis nulla mentio. Arnob. adv. gent. ii. Sacra Faliscorum in Soracte nihil contra probant, cum Falerii in religionibus valde græcissaverint; neque APLU (quæ est Thessalica forma AПAOYN, Walpole, Travels n. iii. p. 506.) in pateris Etruscis.

Livius iii. 63. iv. 25. 29. Asconius ad Orat. in toga candid.

4 E Zonara vii. c. 11. 5 Dionys. i. 49. p. 124. quo respicit Tibull. ii. 5. 39. 6. Oracula Sibyllarum Gergithia atque Erythræa non multum discrepasse, evinci

Absolvisse viderer hanc quæstionem, si eadem via demonstrare possem, qui factum sit, ut Julia potissimum gens sese ortam ab Enea gloriaretur. Nam nil nisi verba dedisse C. Julium Cæsarem, cum ad funus filiæ originem suam a Venere deduceret, vix probabile. Sed ita oriri poterat hæc hujus familiæ opinio. Julius erat, qui consul primum Apollinis templum sine sorte dedicabat.' Ex hoc tempore Julii sacra, quibus publice instituendis operam navaverant, semper in privatis suis habuisse videntur. Quo factum, ut C. Julius Cæsar Octavianus Apollini duo splendidissima exstrueret templa, Actiacum et Palatinum. Neque ignorat, qui poëtas ævi Augustei diligenter legit, a Virgilio et Horatio locis quibusdam Augustum Apollini comparari vel Apollinis nomine significari. Atqui vidimus, quam arcta intercesserit conjunctio inter sacra Apollinaria et fabulam de Enea. Itaque facile fieri poterat, ut gens sacris illis addicta, atque in fabulis, quæ ad ea pertinebant, melius versata, quam ceteri, fabulosam sibi ex hisce sumeret originein. Quæ opinio a patre ad filium continua serie translata C. Julii Cæsaris tempore ad tantum auctoritatis succreverat, ut publice eam profiteri non cunctarentur. Sed quæ ad privatas familiarum traditiones spectant, obscuriora sane; neque hæc tanta persuasione ipse affirmaverim, quam quæ de Enea in Latium adventu explicando exposui.

CAR. ODOFR. MULLER.

NOTICE OF

THUCYDIDIS DE BELLO PELOPONNESIACO LIBRI OCTO. Ad optimorum Codicum fidem, adhibitis doctorum virorum observationibus, recensuit, Summariis et Notis illustravit, Indicesque Rerum et Verborum adjecit, CH. F. F. HAACKIUS, Vol. 1. 11. Lipsiæ, Hahn.

A MORE generally useful and compendious edition of this difficult historian has not been presented to the students in

tur e Pausania x. 12. 4. àpaspoñσiv ånd Tüv xproμv. Sibyllinorum veterum illorum Asiæ oraculorum vestigia adulterata. V. Thorlacii libri Sibyllistarum.

Etiam nunc in tertio libro exstant, quanquam valde Livius iv. 25.

66

Greek literature. From the preface we learn that for six years the Editor was intent upon the undertaking, which he has executed on a very judicious plan, preserving a happy medium between prolixity and brevity. Having observed how ill calculated the larger editions, as Duker's, the Bipont, and Leipsic, were for the improvement of readers in general, nam et in notis, non sine tædio devorandis, sæpissime frustra quæras obscurorum locorum accuratam explicationem; et ipsius auctoris orationem, uberrimæ variarum lectionum farragini superstructam, inveteratis sed apertis et ex ipsis codicibus cognoscendis vitiis inquinatam exhibent;" he conceived the idea of compiling one for their special use: " quod fieri posse videbatur," he proceeds to say, "duobus voluminibus non ita magnis, in quibus textus quidem ex fide codicum, adhibitis subsidiis criticis, quæ adhuc prodierant, tum emendatior, tum, meliore distinctione inducta, intellectu facilior exhiberetur; annotationum autem is modus teneretur, ut non nisi obscuriora scriptoris verba et sententiæ illustrarentur, receptarum lectionum causæ demonstrarentur, rarius aliorum conjecturæ et commenta vel laudarentur, vel redarguerentur, nec omnino quidquam arcesseretur, quod ad auctorem intelligendum minus necessario pertineret, lectoremque in obscura ejus oratione occupatum magis etiam impediret vel turbaret." The notes are arranged under the text, a method of infinite convenience to the reader, and yet too rarely adopted. It were indeed much to be desired, that the arrangement which obtains in the best editions of the Classics, of placing the Latin immediately before the eye, and throwing the notes into separate volumes, were reversed; the former being designed for occasional reference merely, but the latter for the elucidation of difficulties throughout. In the present work, a continued summary of the history runs immediately above the notes, the use of which is thus explained: "Summariis instruxi Thucydidis libros, partim quod inde quoque aliquantum auxilii peti potest ad scriptoris mentem recte capiendam, partum ut eorum rationibus inservirem, qui Historicum nonnisi rerum ab eo tractatarum causa evolvunt, et partem quandam narrationis raptim transcurrere volunt. Quamobrem ad lectorum usus aptius mihi videbatur, illa summaria per singulas, quo pertinerent, paginas distribuere, quam continua libris singulis præmittere; præsertim cum vidissem, eam rationem certe in historicis quibusdam aliis adhibitam plerisque placuisse."

The Editor takes an opportunity in the preface of thus recalling an emendation which he had been led to introduce into

the text: "Libro 1. cap. 43. cum recentioribus Criticis particulam Te in verbis xal Kegxupaíous te expunximus, sine probabilitate, cum verisimilius sit, dè, quod præbent codd. Cass. Aug. Gr. Mosq., in Te corruptum esse. Vide ad 8, 68." The passage in question stands thus: Καὶ Κερκυραίους τε τούσδε, μήτε ξυμμάχους δέχεσθε βίᾳ ἡμῶν, μήτε ἀμύνετε αὐτοῖς ἀδικοῦσι. The substitution of & is evidently very harsh: Te is frequently redundant in Thucydides; thus in 6, 103. we have a parallel instance: Καὶ τοὺς στρατηγούς τε, ἐφ ̓ ὧν αὐτοῖς ταῦτα ξυνέβη, avσav: where the Editor has introduced ye into the text, but corrects himself in the Curæ Secundæ prefixed to the 2d vol. Again, in 6, 41. we meet with the following passage: Kai, v ἄρα μηδὲν δεήσῃ, οὐδεμία βλάβη τοῦ τε τὸ κοινὸν κοσμηθῆναι καὶ ἵπποις, καὶ ὅπλοις, καὶ τοῖς ἄλλοις, οἷς ὁ πόλεμος ἀγάλλεται : on which the Editor remarks: "Abundat Te, nec est quo referatur. Fortasse ex y ortum, et hoc reponendum est. Idem videbatur Abreschio." Mss. do not warrant this substitution; one only supplies a variation TOUTO TÒ XOIVÓY: Te in this passage, if not redundant, may be expressed thus: even should the state be furnished, &c.

In 5, 47. the following note occurs: "Etopxouvray dè oi πρUτáΕξορκούντων veis, i. e. adigant ad jusjurandum, vel exigant jusjurandum Prytanes. Ceterum hac breviori imperativi forma ubique utitur Thucydides pro latiore illa in ετωσαν. Et nuper apud Anglos docuit vir doctus, Elmsleius, etiam Herodotum et omnes priores non solum poëtas, sed etiam prosaicos scriptores hanc eandem formam solam usurpare; alterius autem prima vestigia in Archestrati, qui Aristotelis æqualis erat, versibus apud Athenæum, et apud Menandrum inveniri." In the Addenda, however, prefixed to the 2d vol. this canon is shown to be not strictly accurate : "Cum notam ad hunc locum scriberem, fugerunt me contraria apud Thucydidem exempla hæc : 1, 34. μαθέτωσαν. 3, 67. ώς φελείσθωσαν. 4, 92. extr. κτάσθωσαν. 8, 18. ἔστωσαν bis. Quibus Elmsleii observatio refellitur. Adde Xenoph. de Venat. 4, 5. ubi nunc editur' μεταθείτωσαν pro μετατιθέτωσαν, cursu persequuntor. De Vectig. 5, 5. ἐννοησάτωσαν.”

We shall allude to one more proposed emendation: “Lib. 6. c. 54. dicitur Hipparchus, cum Harmodius corrumpi se passus non esset, a vi quidem abstinere voluisse, sed contumelia eum afficiendum curasse obscuro quodam loco (ev Tóna dé TIVI ἀφανεῖ, ὡς οὐ διὰ τοῦτο δὴ, παρεσκευάζετο προπηλακιῶν αὐτόν.) Quæras, cur potius in obscuro, quam propalam, quo insignior et acerbior esset contumelia? Neque vero illata est obscuro

loco injuria Harmodio a Pisistratidis, sed publice in pompa instruenda. Videtur igitur vitium latere in vocabulo paves, et leg. ἐν τόπῳ δέ τινι διαφανεῖ, cum propter præcedentis syllabæ soni similitudinem hæc lectio facile depravari potuisse videatur."

To the 2d vol. are subjoined a Tabula Chronologica Rerum maxime memorabilium; an Index Chronologicus Temporum, quorum fit mentio apud Thucydidem; an Index Nominum et Rerum; and an Index Verborum, which is more properly an Index Græcitatis, being very explanatory both of words and idioms, but reduced within narrow limits, in consequence of the Lexicon Thucydideum announced by Poppo.

NOTICE OF

BURTON'S EDITION OF MANILIUS.

[*.* This article, by an eminent Scholar, is connected with the "Observations on the Orations ascribed to Cicero," which will be continued in a future No.]

[Extracted from the London Magazine, 1785.]

M. Manili Astronomicon Libri Quinque. Cum Commentariis et Castigationibus Josephi Scaligeri, Jul. Cæsaris Scal. Fil. S. Junii Biturigis, et Fayi; his Accedunt Bentleii Quædam Animadversiones reprehensione digna; quibus omnibus Editor sua Scholia Interposuit. Opera et studio Edmundi Burton Arm. A. M. S. S. Trin. Coll. Cantab. aliquando Socii. Londini ex officina J. Nichols, venales apud T. Evans, the Strand. 1783. 8vo.

THE poet, of whom Mr. B. has undertaken to be the editor, is not, we believe, read very extensively, or admired very highly. Virgil is again and again perused by all scholars with invigorated curiosity and increasing pleasure. His elaborate phraseology is studied with critical exactness, and the splendid passages with which he abounds are faithfully remembered and familiarly quoted. The glowing and animated style of Statius will for ever preserve him from neglect. The interesting events which Lucan describes, and the profound observations upon VOL. XXVI. CI. JI. NO. LII.

X